Ang Patotoo ng isang Cristiano-Ang Paghatol Ay Liwanag

Ang Paghatol Ay Liwanag

Zhao Xia Lalawigan ng Shandong

Ang pangalan ko ay Zhao Xia. Isinilang ako sa isang pangkaraniwang pamilya. Dahil sa impluwensiya ng mga salawikain tulad ng “Ang ligaw na gansa ay nag-iiwan ng tinig; ang tao ay nag-iiwan ng reputasyon,” at “Nabubuhay ang puno sa balakbak nito; nabubuhay ang tao sa kanyang mukha,” naging partikular na mahalaga sa akin ang reputasyon at mukha. Lahat ng ginawa ko ay upang matamo ang pagpupuri, pagbati, at paghanga ng mga tao. Pagkatapos mag-asawa, ang mga mithiin na itinakda ko sa aking sarili ay: mabubuhay ako nang mas mayaman kaysa sa iba; hindi ko dapat hayaan ang iba na magsabi ng mga negatibong bagay tungkol sa kung paano ko tinatrato ang matatanda o tungkol sa aking pag-uugali at kilos; at titiyakin ko na makakapasok ang anak ko sa isang sikat na unibersidad at may magandang mga pagkakataon, upang makadagdag ng mas maraming kinang sa aking mukha. Samakatuwid, hindi ako kailanman nakipag-away sa aking mga biyenan. Kung minsan, kapag nagsabi sila ng mga masasakit na bagay sa akin, nararamdaman kong masyado akong api kaya nagtatago at umiiyak ako sa halip na magpakita sa kanila ng saloobin. Kapag nakita ko ang iba na bumibili ng mga damit para sa kanilang mga magulang sa panahon ng Chinese New Year at iba pang mga pista opisyal, kaagad akong bumibili ng ilan para sa aking biyenan na babae, at ito ay pinakamahusay na kalidad din. Kapag dumadalaw ang mga kamag-anak, tumutulong ako sa pamimili at pagluluto ng pagkain. Kahit na ito ay medyo mahirap at nakakapagod ganap pa rin akong handa. Takot na maging hindi gaanong mayaman kaysa sa iba, iniwan ko ang aking sanggol na anak na babae isang buwan matapos siyang isilang at bumalik agad sa trabaho. Bilang resulta, dumanas ang anak ko ng malnutrisyon at naging buto at balat dahil hindi siya makainom ng aking gatas. Bumuti lang ang kanyang kalagayan pagkatapos ng 100 iniksiyon na pangkalusugan, habang sobra akong pagod at nagkaroon ako ng masakit na likod araw-araw. Bagama’t mahirap iyon at nakakapagod, natiis ko ang paghihirap at nagbigay nang walang pagod upang magkaroon ng magandang reputasyon. Sa loob lang ng ilang maikling taon, naging tanyag akong manugang sa nayon, at naging mayaman ang aking pamilya at kinainggitan ng mga taong nakapaligid sa amin. Bilang resulta, lubos ang papuri sa akin lahat ng aking biyenan, kapitbahay, kamag-anak at kaibigan. Sa harap ng papuri at mga pagbati mula sa mga nakapaligid sa akin, lubos na nasiyahan ang aking kayabangan. Naramdaman ko na hindi walang kabuluhan ang mga paghihirap ko sa nakalipas na ilang taon, at lubos na napayapa ang aking kalooban. Gayunman, nagambala ang tahimik kong buhay pagkatapos mag-asawa ng aking bayaw. Palagi na lang nakikipag-usap sa akin ang kanyang asawa nang may pagtuya, sinasabing may mga lihim akong motibo sa pagtrato ko nang mahusay sa aming biyenang babae dahil gusto ko lang ang kanyang mga ari-arian. Palagi niyang sinasabi na may pinapanigan ang aming biyenang babae dahil binibigyan niya kami ng mas maraming bagay kaysa sa kanila, at madalas kaming nagtatalo bilang resulta nito. Naramdaman kong lubha akong agrabyado at gusto kong makipagtalo sa kanya sa publiko upang iprotesta ang aking kawalang-sala, ngunit sisirain nito ang magandang imahe na nabuo ko sa mga puso ng mga tao. Kaya naman, pinipilit ko ang sarili ko na magpigil, at kapag hindi ko na ito matiis iiyak ako nang matindi nang palihim. Pagkatapos nito, itinuloy ng hipag ang kanyang suwerte sa pamamagitan ng pagsakop sa lupang ibinahagi sa panig ng aking pamilya, na ginawa akong manginig sa galit at hindi kumain o uminom nang ilang araw. Gusto ko ring makipag-away sa kanya. Gayunman, iniisip na mapapahiya ako rito, masisira ang aking reputasyon, at hahamakin ako ng mga taong nakapaligid sa akin, nilunok kong lahat ito, ngunit sa aking kalooban ay nadama kong labis akong napigilan kaya ako ay nagdurusa. Nalungkot ako at naghinagpis buong araw, nararamdamang parang sobrang masakit at nakakapagod na mabuhay at hindi alam kung kailan magkakaroon ng wakas ang ganoong buhay.

Talagang ang wakas ng tao ay ang simula ng Diyos. Noon mismong ako ay nalulungkot at pakiramdam ay walang magawa, iniabot sa akin ng Makapangyarihang Diyos ang Kanyang mga kamay ng kaligtasan. Isang araw, tinanong ako ng aking kapitbahay: “Naniniwala ka ba sa pagkakaroon ng Diyos?” Sumagot ako: “Sino ang hindi? Naniniwala ako na mayroong Diyos.” Pagkatapos ay sinabi niya na ang Diyos na pinaniniwalaan niya ay ang nag-iisang tunay na Diyos na lumikha ng sanlibutan at lahat ng bagay, at noong simula, nabuhay ang sangkatauhan sa mga biyaya ng Diyos dahil sinamba nila ang Diyos, ngunit pagkatapos ay pinasama sila ni Satanas, hindi na sila sumamba sa Diyos at kaya nabuhay sila sa ilalim ng sumpa ng Diyos at sa kapighatian. Dumating ang Makapangyarihang Diyos ng mga huling araw upang ipagkaloob sa mga tao ang katotohanan at iligtas sila mula sa kailaliman ng paghihirap. Bilang karagdagan, inilahad ng aking kapitbahay ang kanyang sariling karanasan sa paniniwala sa Diyos. Pagkatapos marinig ang kanyang paglalahad, naramdaman kong natagpuan ko ang pinakamalapit kong kaibigan, at walang magawa kundi sabihin ang lahat ng sakit sa aking puso. Pagkatapos nito, binasa niya sa akin ang isang sipi ng salita ng Diyos: “Kapag ikaw ay nanghihina at kapag ikaw ay nagsimula nang maramdaman ang kapanglawan ng mundong ito, huwag nang maguluhan, huwag kang umiyak. Ang Makapangyarihang Diyos, ang Tagabantay, ang tatanggap sa iyong pagdating anumang oras. Nagbabantay Siya sa iyong tabi, naghihintay para sa iyong pagbabalik. Siya ay naghihintay para sa araw ng biglaang pagbabalik ng iyong gunita: ang pagkakaroon ng kamalayan ng katunayan na ikaw ay nagmula sa Diyos, kahit paano at kahit saan ay minsang nawala, bumabagsak na walang malay sa tabing daan, at pagkatapos, walang kaalamang nagkaroon ng isang ‘ama.’ Lalo mo pang naunawaan na ang Makapangyarihan sa lahat ay nagmamasid doon, hinihintay pa rin ang iyong pagbabalik noon pa man” (“Ang Panaghoy ng Makapangyarihan sa Lahat” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Dumaloy sa aking puso ang mga salita ng Diyos tulad ng isang mainit na kuryente, na inaaliw ang aking masakit at malungkot na puso, at hindi ko mapigilang lumuha. Sa sandaling iyon, pakiramdam ko ay parang isang pagala-gala at nagdurusang bata na biglang nakabalik sa yakap ng kanyang ina. Mayroong hindi mailarawan na kagalakan at emosyon sa aking puso. Patuloy akong nagpapasalamat sa Diyos, dahil dinala Niya ako sa Kanyang tahanan at inalagaan ako nang wala akong mapuntahan. Susundin ko ang Diyos nang buong puso at diwa! Mula noon, binasa ko ang mga salita ng Diyos, nanalangin sa Diyos, at umawit ng mga himno upang papurihan ang Diyos araw-araw, na lalo nang nagpaginhawa sa aking puso. Sa pamamagitan ng mga pulong, nakita ko na ang kapatiran ay parang isang malaking pamilya, kahit na hindi sila magkakadugo. Simple at bukas ang kanilang mga pakikipag-ugnayan, puno ng pang-unawa, pagpapaubaya, at pagtitiis, at walang paninibugho, sigalot, at sabwatan o pagpapanggap at pandaraya. Hindi nila inaapi ang mahihirap habang minamahal ang mayayaman, at nagagawang tratuhin ang lahat nang may katapatan at pantay-pantay. Kapag kumakanta kami ng mga himno na pinupuri nang sama-sama ang Diyos pakiramdam ng puso ko ay lalong malaya. Kaya naman minahal ko na itong mapagmahal at masigla, makatarungan at kalugud-lugod na buhay sa iglesia. Nakumbinsi ako na ang Makapangyarihang Diyos ay ang tunay na Diyos at nagbago ang isip ko na susundan ko na Siya hanggang wakas.

Sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos, naunawaan ko na ang kagyat na pagnanais ng Diyos na iligtas ang sangkatauhan sa pinakamalawak na maaari, at nakita na maraming kapatid ang ginagawa ang kanilang buong makakaya upang makapagbigay at gumugugol alang-alang sa pagpapalaganap ng ebanghelyo ng kaharian. Kaya ako ay naging aktibong kasama sa pangangaral ng ebanghelyo. Ang gawain ng Diyos ng mga huling araw ay upang magligtas at baguhin ang sangkatauhan. Upang dalisayin at baguhin ako, pinuntirya ng Diyos ang aking tiwaling kalikasan at isinagawa ang Kanyang pagkastigo at paghatol pati na rin ang awa at pagliligtas sa akin nang paulit-ulit. Minsan, pumunta ako upang mangaral ng ebanghelyo sa isang posibleng mananampalataya. Nang malaman ko na isa siyang lider, nagbago ang isip ko na makipag-ugnayan sa Diyos upang dalhin siya sa harap Niya kahit ano pa man ang sitwasyon. Noon ay abalang panahon ng paggawa sa bukid. Nang makita kung gaano siya kaabala sa trabaho sa bukid, nagtrabaho akong katabi niya habang binibigyan siya ng mga patotoo tungkol sa gawain ng Diyos ng mga huling araw. Sino ang nakakaalam na pagkatapos ng pakikipag-ugnayan sa kanya nang tatlong sunud-sunod na araw hindi lang siya nagkaroon ng kawalang layunin na tanggapin at sa halip ay sinigawan ako: “Napakasigasig mo! Sinabi ko nang hindi ako naniniwala, gayunman ay hindi ka tumitigil sa pangangaral.” Nasaktan ako nang labis sa kanyang mga salita. Namula ang mukha ko na parang sinampal ako nang ilang ulit sa harap ng maraming tao, habang ang aking puso ay nasaktan na may pabugso-bugsong bahagyang sakit. Naisip ko: pumunta ako para mangaral sa iyo na may magandang layunin at pinagod ang sarili ko sa pagtulong sa iyo sa trabaho mo hanggang sumakit ang likod ko, at sa halip na tinanggap ito, pinakitunguhan mo pa ako nang ganito. Wala kang puso! Labis akong napahiya at ayaw ko nang makipag-usap sa kanya, ngunit nadama ko rin na hindi ito nakaayon sa mga layunin ng Diyos, kaya nagdasal ako nang tahimik sa aking puso at pinigilan ko ang sakit sa aking kalooban upang magpatuloy na makipag-usap sa kanya habang tinutulungan siya sa kanyang trabaho. Subalit, gaano man kasugid akong nakipag-usap sa kanya hindi ko pa rin siya napapaniwala. Nalugmok akong parang isang umimpis na gomang bola nang makauwi ako sa bahay. Patuloy kong naiisip ang mga salita ng aking pinuntirya sa pangangaral. Habang mas iniisip ko iyon mas lalo akong naghirap: Bakit ako naliligalig? Lahat ng napala ko para sa aking mabuting layunin ay paghamak, paninirang-puri, at kalapastangan. Hindi talaga ito makatarungan! Walang sinuman ang itinuring ako nang ganoon. Talagang napakasakit at mahirap ang pagpapalaganap ng ebanghelyo! Hindi, hindi na ako lalabas upang ipangaral ang ebanghelyo! Kung ipagpatuloy ko ang pangangaral wala na akong mukhang ihaharap sa kaninuman. Napaliwanagan ako ng mga salita ng Diyos nang maramdaman kong tinrato ako nang masama at nasaktan kaya hindi na ako naging handang mangaral ang ebanghelyo: “Namamalayan mo ba ang pasanin na iyong binabalikat, ang iyong komisyon, at ang iyong pananagutan? Nasaan ang iyong makasaysayang pandama ng misyon? ... Sila ay dukha, kaawa-awa, bulag, at nawawala, naghuhumiyaw sa kadiliman, ‘Nasaan ang daan?’ Lubhang nananabik sila sa liwanag, tulad ng isang bulalakaw, upang biglang bumulusok at pagwatak-watakin ang pwersa ng kadiliman na nang-api sa mga tao sa loob ng maraming mga taon. Sino ang makaaalam kung gaanong kabalisa silang umaasa, at gaanong nananabik sila araw at gabi para rito? Ang mga taong ito na labis na naghihirap ay nananatiling nakabilanggo sa mga piitan ng kadiliman, walang pag-asang makawala, kahit sa araw na kumikislap ang liwanag; kailan sila hindi na luluha? Ang mga marurupok na espiritung ito na hindi kailanman napagkalooban ng kapahingahan ay tunay na nagdurusa sa gayong masamang kapalaran. Matagal na silang natalian ng walang-awang mga lubid at ng kasaysayan na hindi na mabubuwag. Sino kahit minsan ang nakarinig sa huni ng kanilang pagtaghoy? Sino ang kahit minsan ay nakakita sa kanilang kaawa-awang itsura? Naisip mo ba kung gaano namighati at nabalisa ang puso ng Diyos? Paano Niyang matitiis na makita ang inosenteng sangkatauhan na nilikha Niya ng Kanyang sariling mga kamay na dumaranas ng gayong pagdurusa? Pagkatapos ng lahat, ang sangkatauhan ay ang mga kapus-palad na nilason. Kahit na nanatili silang buhay hanggang sa araw na ito, sino ang makaiisip na sila ay matagal nang nilason ng masamang nilalang? Nakalimutan mo bang isa ka sa mga biktima? Dala ng iyong pag-ibig sa Diyos, hindi ka ba handang magsikap upang iligtas ang mga yaong nanatiling buhay? Hindi ba kayo handang gamitin ang lahat ng inyong pagsisikap upang gantihan ang Diyos na iniibig ang sangkatauhan tulad ng Kanyang sariling laman at dugo?” (“Paano Mo Dapat Asikasuhin ang Iyong Hinaharap na Misyon” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Ibinubunyag ng mga linya ng mga salita ng Diyos ang Kanyang alalahanin at balisang kalungkutan at pagkalinga sa mga taong inosente. Hindi matiis ng Diyos na makitang nalinlang at sinaktan ni Satanas ang mga taong Kanyang nilikha. Patuloy na masaklap na naghihintay ang Diyos na magbalik sa Kanyang tahanan sa lalong madaling panahon at matanggap ang dakilang kaligtasan na Kanyang ipinagkaloob sa kanila. Gayunman nang maharap ako sa ilang malupit na salita mula sa aking pinupuntirya sa pangangaral, nasaktan ako at nagdusa at nagreklamo tungkol sa mga paghihirap at pagdurusa. Ayaw ko nang makipagtulungan dahil nawalan na ako ng kahihiyan. Nasaan ang aking konsensiya at katuwiran? Upang iligtas tayong mga tiwaling tao sa mga huling araw, patuloy na hinahanap at inuusig ang Diyos ng pamahalaan, pinabayaan, hinatulan, nilapastangan at siniraang-puri ng mga pangkat ng relihiyon, at hindi naunawaan at nilabanan nating mga tagasunod ng Diyos. Ang sakit at pagkapahiya na dinanas ng Diyos ay labis at napakalaki! Subalit, hindi pinabayaan ng Diyos ang Kanyang pagliligtas sa sangkatauhan, at nagpatuloy na ibigay nang patago ang pangangailangan ng sangkatauhan. Napakadakila ng pag-ibig ng Diyos! Napakaganda at napakabait ng Kanyang diwa! Ang mga paghihirap ko ngayon ay hindi maihahambing sa mga paghihirap na tiniis ng Diyos para lamang iligtas ang sangkatauhan! Naalala ko na naging biktima rin ako, isang tao na pinasama ni Satanas nang maraming taon. Kung hindi ako tinulungan ng Diyos upang iligtas ako, patuloy pa rin akong mahirap na nagpupunyagi sa dilim, hindi makita ang liwanag at ang pag-asa sa buhay. Dahil tinamasa ko ang pagliligtas ng Diyos, dapat kong pasanin ang kahihiyan at dusa upang gawin ang aking makakaya upang makipagtulungan sa Diyos, gawin ang aking tungkulin nang tama, at dalhin sa harap ng Diyos ang mga inosenteng tao na pinipinsala ni Satanas. Mas mahalaga ito at makahulugan kaysa sa anumang trabaho sa mundo, at kapaki-pakinabang gaano man karami ang kapighatian na pagtitiisan! Nang maisip ko ito, hindi ko na naramdaman na isang mahirap na bagay ang pangangaral ng ebanghelyo, at sa halip naramdaman kong masuwerte ako na nagagawang makipag-ugnayan sa kaharian ng ebanghelyo. Karangalan ko ito at kapurihan sa Diyos. Binago ko ang isip ko: Ano mang uri ng mga paghihirap ang maranasan ko sa aking gawaing pang-ebanghelyo, gagawin ko ang lahat at magsasama pa ng maraming tao na nasasabik sa Diyos sa Kanyang harapan upang aliwin ang Kanyang puso! Pagkatapos, bumalik ako muli sa gawaing pang-ebanghelyo.

Pagkatapos ng isang panahon ng pagsasanay, kapag nakatagpo ako ng isang pinuntirya sa pangangaral na may masamang saloobin o nagsalita ng malulupit na salita sa akin habang ginagampanan ang aking tungkulin, nagagawa kong makitungo sa tamang paraan at patuloy na makipagtulungan nang may mapagmahal na puso. Dahil dito, pakiramdam ko ay nagbago ako at hindi na gaanong nabahala tungkol sa karangalan at katayuan sa buhay. Ngunit nang magtalaga ang Diyos ng panibagong kapaligiran upang subukan ako batay sa kung ano ang kailangan ko sa buhay, muli na naman akong lubusang nalantad. Isang araw, kinumusta ng lider ng iglesia kung ano na ang aking kasalukuyang kalagayan at ipinabatid din ang kasalukuyang mga layunin at paraan ng pagsasagawa ng Diyos. Nang malaman ko sa usapan na ililipat siya sa ibang iglesia upang tuparin ang kanyang tungkulin, wala akong magawa kundi ang makaramdam ng kinakabahang kagalakan: Maaaring gawin akong lider ng iglesia kapag umalis na siya. Kung gayon, dapat talaga akong makipagtulungan nang maayos! Habang pakiramdam ko ay lihim na masaya, sinabi ng aking kapatid na isa pang kapatid sa aming nayon ang darating kinabukasan. Agad akong kinabahan nang marinig ito: Ano ang pakay niya sa pagpunta niya? Siya ba ang gagawing bagong lider ng iglesia? Wala akong magawa kundi ang kabahan: Mas matagal na akong naniniwala sa Diyos kaysa kanya, at parehong nayon ang pinagmulan namin. Kung ginawa siyang lider, paano naman ang kahihiyan ko? Paano ako ituturing ng kapatiran? Tiyak na sasabihin nila na hindi ko hinahanap ang katotohanan kaysa sa ginagawa niya. Hindi ko maalis sa isip ko ang tungkol dito. Pabalibalikwas ako sa pagtulog sa gabi, at hindi makatulog. Sa pagpupulong kinabukasan, itinuon ko ang pansin ko sa tono at saloobin sa kung ano ang sinasabi ng lider dahil lubhang gusto kong malaman kung sino ang pipiliing bagong lider ng iglesia. Sa tuwing titingnan ako ng lider habang nagsasalita siya, nagkakaroon ako ng pag-asa na gawing lider. Nagagalak ako at tumatango at sumasang-ayon sa kung anuman ang sinabi niya. Sa kabilang dako, sa tuwing haharap ang lider sa isang kapatid habang nagsasalita, natitiyak ko na siya ang papangalanan bilang lider, at nalulungkot at nasasaktan bilang resulta. Sa dalawang araw na iyon, nagdusa ako sa kahihiyan at katayuan at naguluhan. Nawalan ako ng ganang kumain at naramdaman din na kay bagal ng oras, na parang hindi ito gumagalaw. Nakikita ng lider ng iglesia ang sitwasyon ko, kaya humanap siya ng isang sipi mula sa salita ng Diyos para basahin ko: “Kayo ngayon ay mga tagasunod, at kayo ay may kaunting pagkaunawa tungkol sa yugtong ito ng gawain. Gayunpaman, hindi pa rin ninyo naisasantabi ang inyong pagnanasa para sa estado. Kapag ang inyong estado ay mataas kayo ay naghahanap nang mabuti, subali’t kapag ang inyong estado ay mababa kayo ay hindi na naghahanap. Ang mga pagpapala ng estado ay palaging nasa inyong isipan.” “Kahit na ikaw ay nakarating sa hakbang na ito ngayon, hindi mo pa rin nabibitawan ang estado, nguni’t laging nagpipilit upang ‘alamin ang tungkol’ dito at pinagmamasdan ito araw-araw.... Habang mas naghahanap kayo sa ganitong paraan mas kakaunti ang inyong makakamit. Habang mas matindi ang pagnanasa ng isang tao para sa estado, mas malubha na sila ay pakikitunguhan at mas nararapat na sila ay sumailalim sa mabigat na pagpipino. Ang ganyang uri ng tao ay napakawalang-kwenta! Sila ay dapat na pakitunguhan at hatulan nang tama upang lubusan nilang mabitawan iyan. Kung inyong sundan ang daang ito hanggang sa katapusan, wala kayong makakamit. Yaong mga hindi naghahabol sa buhay ay hindi maaaring mapabago; yaong mga hindi nauuhaw para sa katotohanan ay hindi maaaring matamo ang katotohanan. Ikaw ay hindi tumutuon sa paghahabol sa pansariling pagpapabago at pagpasok; ikaw ay laging tumutuon sa maluluhong mga pagnanasang yaon, at mga bagay na sumisikil sa iyong pag-ibig para sa Diyos at pumipigil sa iyo mula sa pagiging malapit sa Kanya. Maaari ka bang mapabago ng mga bagay na yaon? Madadala ka ba ng mga iyon tungo sa kaharian?” (“Bakit Hindi Ka Handang Maging Isang Hambingan?” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Kumatok sa puso ko ang bawat linya ng salita ng Diyos, kaya naramdaman kong katabi ko ang Diyos, sinusubaybayan ang bawat salita at kilos ko. Wala akong magawa kundi magnilay sa aking mga saloobin at aksiyon sa nakalipas na dalawang araw. Napagtanto ko na ang aking pananaw sa pagsusumikap ay sobrang mababa at naimpluwensiyahan ng mga salawikain tulad ng “Nabubuhay ang puno sa balakbak nito; nabubuhay ang tao sa kanyang mukha,” at “Ang ligaw na gansa ay nag-iiwan ng tinig; ang tao ay nag-iiwan ng reputasyon.” Palagi kong gusto ang katayuan para mapuri ako ng iba, na nagresulta sa aking labis na pagdurusa sa kahihiyan at katayuan kaya nabahala ako at naguluhan, nawalan ng ganang kumain at hindi makatulog, at ginawang tanga ang sarili ko tulad ng isang payaso. Ginawa ng Diyos ang ganoong kapaligiran ayon sa aking sitwasyon. Iyon ay pag-ibig ng Diyos na nahuhulog sa akin. Ang gawain ng Diyos ngayon ay ang iligtas ako, upang tulungan akong tumakas mula sa masasamang impluwensiya ni Satanas upang makamit ko ang kaligtasan. Taliwas sa gawain at mga iniuutos ng Diyos ang paraan ko ng pagsisikap. Hindi ko sana matatanggap ang pagpayag ng Diyos kahit na kung naniwala ako sa Kanya hanggang wakas. Sana ay walang natira sa akin! Kaya nagdasal ako nang tahimik sa Diyos: “O Diyos! Handa akong sundin ang Iyong gawain, tahakin ang tamang landas ng paniniwala sa Diyos ayon sa Iyong mga iniuutos, at pagsikapang basahin ang Iyong mga salita upang maunawaan ang katotohanan at maalis ang aking tiwaling disposisyon. Hindi alintana kung ako man ay gawing lider, hahanapin ko ang katotohanan at bibigyang-pansin ang pagbabago sa aking sarili na hindi kasiya-siya sa Iyong mga layunin.” Matapos maunawaan ang mga layunin ng Diyos, naging lalo panatag ang aking puso at nasiyahang makipag-usap anuman ang paksa. Pagkatapos ng pulong, sinabi ng lider ng iglesia na, batay sa mga rekomendasyon ng karamihan sa kapatiran, ang kapatid ang magiging bagong lider ng iglesia, at ako ay makikipagtulungan sa kanyang gawain. Napanatag ang aking damdamin at handang tinanggap, sumasang-ayon ako na makikipagkaisa sa kapatid upang tuparin ang aking tungkulin.

Matapos maranasan ang pagkastigo at paghatol ng Diyos sa panahong ito, nagkaroong ako ng kaalaman ng aking pagkahilig na pagtuunan ang kahihiyan at katayuan, at handang talikdan ang laman at maniwala sa Diyos at tuparin ang aking tungkulin ayon sa Kanyang mga iniuutos. Gayunman, napakalalim ang aking karumihan ng mga lason ni Satanas. Upang mas mahusay ang pagliligtas sa akin mula sa kasamaan ni Satanas, iniabot muli ng Diyos ang Kanyang mga kamay ng kaligtasan sa akin. Isang araw, ipinaalam sa akin na may isang kapatid sa iglesia na hindi maganda ang kalagayan, kaya sumangguni ako sa kapatid na ipinareha sa akin kung paano lulutasin ang problemang ito. Dahil hindi maganda ang pakiramdam ng kaparehang kapatid, mag-isa akong pumunta upang lutasin ang problema pagkatapos ng aming talakayin. Hinanap ko ang kapatid na iyon nang gabi ring iyon upang makipag-usap sa kanya, at nalutas kaagad ang problema. Puno ng kasiyahan ang puso ko nang oras na iyon, na iniisip na tiyak pupurihin ako ng mas mataas na lider dahil nagsikap akong mabuti. Gayunman, habang ako ay naghihintay ng magandang balita, sumulat ng liham ang mas mataas na lider na gustong maunawaan ang kalagayan ng kapatid. Inakala ko na iyon ay upang purihin ako, kaya masaya kong binuksan ito at binasa. Ngunit nang mabasa ko na ang nilalaman ng liham ay upang partikular na itanong sa aking kaparehang kapatid kung paano niya hinarap ang problema, kaagad akong nagalit: malinaw na ako ang lumutas ng problema. Bakit hindi siya sumulat sa akin upang itanong ang tungkol dito? Mukhang wala akong puwang sa puso ng lider at hinamak ako. Isa lang akong utusan. Gaano man kahusay ang aking pagganap hindi ako nabibigyan ng papuri dahil walang pumapansin dito. Habang mas iniisip ko ang tungkol dito mas lalo akong nasasaktan at nalulungkot. Pakiramdam ko ay nawala lahat ng aking kahihiyan. Sa panahong ito, nasa kamay na ng kaparehang kapatid ang liham at makikipag-usap na sa akin. Hindi ko mapigilan ang pakiramdam sa aking kalooban at sinigawan siya: “Hindi alam ng mas mataas na lider kung paano nalutas ang problemang ito. Hindi ba malinaw sa iyo ang tungkol dito? Nag-abala ako nang maraming panahon pero walang sinuman ang nagsabi ng maganda tungkol dito, at sa huli ay ikaw ang pinuri. Sa mata ng lahat ng tao, isa lamang akong utusan at nagbibigay ng tulong. Anumang pagsisikap ang gawin ko, walang sinuman ang nagpapahalaga dito.” Matapos sabihin ito, pakiramdam ko ay sobrang inaapi kaya napaiyak ako. Sa sandaling iyon, umalingawngaw sa tainga ko ang mga salita ng Diyos: “3. Kung gumugol ka ng maraming pagpupunyagi subalit Ako ay nanatili pa ring malamig sa iyo, maaari ka bang magpatuloy nang pagtatrabaho sa Akin na di-kilala? 4. Kung, pagkatapos mong makagugol ng ilang mga bagay para sa Akin, hindi Ko nagbigyan-kasiyahan ang iyong mga maliliit na mga hinihingi, ikaw ba ay masisiraan ng loob at mabibigo sa Akin o maging galit na galit at sumigaw ng pang-aabuso pa nga?” (“Isang Napakaseryosong Problema: Pagkakanulo (2)” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Marahan akong napanatag sa mga salita ng Diyos na mapagparatang, at bahagya ring naliwanagan ang isip ko. Paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ang pangyayari na kagaganap lamang na parang pelikula. Ipinakita sa akin ng pagbubunyag ng Diyos na ang aking kalikasan ay masyadong nakatatakot at mapanganib, at ang aking paniniwala sa Diyos at ang pagtupad sa aking tungkulin ay hindi upang masiyahan ang Diyos o makamit ang Kanyang pagpayag, ngunit upang tumanggap ng papuri at mga pagbati mula sa ibang tao. Sa sandaling ang aking mga hangarin ay hindi natupad, mapupuno ako ng sama ng loob; ang aking malupit na kalikasan ay sasabog, at ang pagtataksil sa Diyos ay higit pang naging napakadaling gawin. Sa panahong ito, nakita ko na malayo na ang aking narating at ako ay hindi makatao. Masakit sa puso ang sakit na naramdaman ko. Habang ako ay nagsisi, nanalangin ako sa Diyos: "O Diyos, akala ko ay nagbago na ako at hindi na nabubuhay para sa karangalan at katayuan, at maaari ding sumama sa kapatid na babae. Ngunit sa iyong pagbubunyag ngayon, muli kong inilantad ang aking makademonyong kapangitan, na palaging nararamdaman na parang wala akong katayuan sa mga tao at naghihirap dahil ang aking mga pagsisikap ay hindi pinuri ng iba. O Diyos, talagang sinaktan ako ni Satanas nang malalim. Naging mga kadena ko ang katayuan, reputasyon, at kayabangan. Dalangin ko na patnubayan Mo akong muli palabas mula sa impluwensiya ni Satanas." Pagkatapos nito, nakita ko sa mga salita ng Diyos ang sumusunod: “Bawa’t isa sa inyo ay nakakaakyat sa pinakamataas na kaitaasan ng mga karamihang tao; nakakaakyat kayo upang maging mga ninuno ng mga karamihang tao. Kayo ay sukdulang di-makatwiran, at kayo ay naghuhuramentado sa gitna ng lahat ng mga uod ng langaw na naghahanap ng mapayapang dako upang lamunin ang mga uod ng langaw na maliliit kaysa inyo. Kayo ay malisyoso at masama ang inyong mga puso, hinihigitan pa yaong mga multo na nakalubog sa pusod ng dagat. Kayo ay namumuhay sa ilalim ng dumi ng hayop, ginagambala ang mga uod ng langaw mula sa ibabaw hanggang ilalim sa gayo’y wala silang katahimikan, nag-aaway-away sa isang sandali at pagkatapos ay kakalma. Hindi ninyo alam ang inyong sariling estado, gayunma’y naglalaban-laban pa rin kayo sa isa’t isa sa dumi ng hayop. Anong mapapala ninyo mula sa pakikipagtunggaling iyan? Kung totoong mayroon kayong pusong may paggalang sa Akin paano ninyo nagagawang mag-away-away sa Aking likuran? Kahit na gaano pa kataas ang iyong estado, hindi ba’t ikaw ay isa pa ring umaalingasaw na maliit na uod sa duming hayop? Makakaya mo bang magpatubo ng mga pakpak at maging isang kalapati sa himpapawid?” (“Kapag ang Mga Dahong Nanlalaglag ay Bumalik sa Kanilang Mga Ugat Pagsisisihan Mo ang Lahat ng Kasamaang Iyong Nagawa” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Masakit na tumagos sa aking puso ang bawat salita ng paghatol ng Diyos tulad ng matalim na tabak, na pinukaw ang aking espiritu at naisip ko na natupad ko na ang aking tungkulin hindi upang purihin ang Diyos at sumaksi sa Kanya, ngunit dahil gusto kong palaging ipagmalaki, sumaksi sa aking sarili, at pinangarap na manatiling mataas sa mga tao upang hangaan nila at tingalain ako. Mayroon bang anumang takot sa Diyos sa aking puso? Hindi ba’t kung ano ang aking sinikap na matamo ay eksaktong katulad ng sa arkanghel na nagkanulo sa Diyos? Ako ay nilikhang nilalang na pinasama ni Satanas. Sa harap ng Diyos, tulad ako ng dumi, isang uod. Dapat kong sinasamba ang Diyos at tinutupad ang aking tungkulin nang may takot sa aking puso sa lahat ng oras, ngunit hindi ako lumahok sa tapat na gawain, at palaging nais na gamitin ang pagtupad sa aking tungkulin bilang isang pagkakataon upang ipagmalaki at sumaksi sa aking sarili. Paanong hindi ito kapopootan at kamumuhian ng Diyos? Ang Diyos ay napakabanal at dakila, puno ng awtoridad at kapangyarihan, ngunit nananatiling mapagpakumbaba at hindi nakikita, hindi kailanman ibinubunyag ang Kanyang pagkakakilanlan upang tingalain at hangaan Siya ng mga tao. Sa halip, patuloy Niyang ibinibigay nang tahimik ang lahat ng Kanya upang iligtas ang sangkatauhan, hindi kailanman binibigyang-katwiran ang Sarili o inaangkin ang kapurihan, at hindi kailanman humihingi ng anumang bagay mula sa sangkatauhan. Ipinakita sa akin ng kababaang-loob, dangal, at pagiging di-makasarili ng Diyos ang aking sariling pagmamataas, kababaan, at pagkamakasarili, kaya naramdaman ko na labis akong pinasama ni Satanas at labis kong kailangan ang kaligtasan sa paghatol ng Diyos, pagkastigo, pagsubok at kapinuhan. Kaya't ako ay nalugmok muli sa harap ng Diyos: "O, Makapangyarihan Diyos! Sa pamamagitan ng Iyong pagkastigo at paghatol nakikita ko ang aking pagsuway nang mas malinaw, pati na rin ang Iyong kagitingan at kadakilaan. Mula ngayon, kapag tinutupad ko ang aking tungkulin inaasahan ko na kumilos na tulad ng isang mabuting tao na may pusong natatakot sa Iyo, at itatapon ang aking makademonyong disposisyon sa pamamagitan ng pagtitiwala sa Iyong mga salita. "

Matapos maranasan ang pagkastigo at paghatol ng Diyos nang paulit-ulit, unti-unting nagbago ang aking mga pananaw sa gawain, ngunit ang disposisyon ko sa buhay ay hindi pa tunay na nakamtan ang pagbabago. Upang mas lubusang malinis ako at patnubayan ako na tahakin ang tamang landas ng buhay, ipinagkaloob muli ng Diyos ang Kanyang kaligtasan sa akin. Nang maglaon, napili akong maging lider ng iglesia, nakikipagtulungan sa isa pang kapatid upang maisagawa ang aming tungkulin. Dahil sa aking mga nakaraang kabiguan, palagi kong pinapaalalahanan ang aking sarili sa lahat ng oras na kailangan kong maging kasundo ang kapatid upang maisagawa nang maayos ang gawain ng simbahan. Sa simula, tinatalakay ko ang lahat ng bagay sa kapatid at sinisikap na matamo ang patnubay ng Diyos nang magkasama, kaya nakamit namin ang mga resulta sa lahat ng aspeto ng trabaho. Ngunit pagkalipas ng ilang panahon, nalaman ko na ang kapatid ay may mahusay na likas na katangian, malinaw at nagbibigay-liwanag ang kanyang pagpapahayag ng katotohanan, at ang kanyang kakayahan sa trabaho ay mas malakas kaysa sa akin. Sa panahon ng mga pulong, lahat ng kapatiran ay handang makinig sa kanyang pagpapahayag at lahat ay sumangguni sa kanya kapag may problema sila. Sa harap ng ganoong kapaligiran, muli akong nahuli sa bitag ni Satanas at nalinlang nito: Mas mahusay kaysa sa akin ang kapatid na babae sa bawat aspeto at hinahangaan ng kapatiran kahit saan siya pumunta. Hindi puwede! Dapat ko siyang malampasan anuman ang mangyari, at hayaang makita ng kapatiran na hindi ako mas mababa kaysa sa kanya. Sa kadahilanang ito, naging abala ako sa buong iglesia nang walang hinto araw-araw, inaayos ang mga pulong para sa kapatiran at kahit sino pa ang magkaproblema nagmamadali akong pumunta sa kanila upang makatulong na lutasin ang problema.... maaaring tila ako ay tapat at masunurin mula sa panlabas, ngunit paanong ang aking mga panloob na ambisyon ay maaaring makatakas sa mga mata ng Diyos? Napukaw ang galit ng Diyos ng aking pagsuway, at bilang resulta nahulog ako sa dilim. Hindi ako nakatanggap ng pagliliwanag kapag binabasa ang mga salita ng Diyos, walang masabi kapag nananalangin, walang siglang nakikipag-usap sa mga pulong, at natakot din sa mga pulong kasama ang kapatiran. Naging ganap akong pinigil ng kahihiyan at katayuan. Tinahak ko ang bawat araw nang walang pahiwatig, na parang pinapasan ko ang isang malaking pasanin sa aking likod at hindi makahinga mula sa panggigipit. Hindi ko na rin makita ang ilang problema ng iglesia, at bumaba nang husto ang kahusayan ko sa trabaho. Nahaharap sa gayong pagbubunyag mula sa Diyos, hindi ko sinubukan na makilala ang aking sarili at hindi ko gustong buksan sa kapatiran ang tungkol sa sitwasyon ko at hanapin ang katotohanan upang malutas ito, dahil sa takot na hamakin nila ako. Nang maglaon, ang pagkastigo at pagdidisiplina ng Diyos ay bumaba sa akin. Biglang nagsimulang sumakit nang sobra ang aking tiyan kaya hindi ako makaupo o makatayo nang payapa. Nag-agaw-buhay ako dahil sa pagdurusa sa sakit at sa kawalan ng kasiyahan mula sa hindi pagkakamit ng katayuan. Dahil sa aking pagtanggi na kilalanin ang aking mga problema at ang aking kabiguang makipagtulungan sa gawain ng iglesia, pinalitan lang ako ng simbahan at pinauwi ako sa tahanan para sa espirituwal na debosyon at pagninilay sa sarili. Sa pagkawala ng aking katayuan, naramdaman ko na para akong nahatulan sa impiyerno. Madamdamin akong nalugmok sa aking pinakamababang punto at nadama ko na nawala ang lahat ng aking karangalan. Mas higit akong nahirapan sa kalooban lalo na nang nakita ko ang kapatiran na aktibong tinutupad ang kanilang mga tungkulin, habang ako ay nawalan ng gawain ng Banal na Espiritu at hindi nagawa ang anumang tungkulin. Sa sakit, wala akong nagawa kundi tanungin ang aking sarili: Bakit ang iba ay naniniwala sa Diyos at nauunawaan ang mas maraming katotohanan, samantalang ako ay patuloy na sumusuway at lumalaban sa Diyos nang paulit-ulit higit sa karangalan at katayuan? Nagmakaawa ako sa Diyos nang maraming beses upang akayin ako upang hanapin ang ugat ng aking mga kabiguan. Isang araw, nakita ko sa mga salita ng Diyos ang sumusunod: “May ilang taong umiidolo partikular na kay Pablo: Gusto nilang nagbibigay ng mga talumpati at gumagawa sa labas. Gusto nilang nagtitipon-tipon at nagsasalita; gusto nila kapag nakikikinig ang mga tao sa kanila, sumasamba sa kanila, pumapalibot sa kanila. Gusto nilang magkaroon ng katayuan sa isipan ng iba at ikinatutuwa nila kapag pinapahalagahan ng tao ang kanilang imahe. Ano ang nadidiskubre natin tungkol sa kalikasan ng tao mula sa ganitong uri ng pag-uugali? Suriin natin ang kanyang kalikasan: Ano’ng uri ng kalikasan mayroon ang ganitong tipo ng tao na may ganitong klase ng pag-uugali? Paano mo susumahin pasalita? Hindi ito maunawaan ng mga ordinaryong tao ngunit ang nakikita lang nila ay ang pag-uugali. Ano ang relasyon sa pagitan ng pag-uugali at ng kalikasan ng tao? Ano ang kanyang kalikasan? Hindi mo ito matukoy, hindi ba? Kung talagang umaasal siya sa ganitong paraan, sapat na iyan para ipakita na siya ay mapagmataas at palalo. Hindi siya sumasamba sa Diyos sa anumang paraan; naghahangad siya ng mataas na estado, at gusto niyang magkaroon ng awtoridad sa iba, para angkinin sila, para magkaroon ng katayuan sa kanilang mga isip. Ito ang klasikong imahe ni Satanas” (“Paano Malalaman ang Kalikasan ng Tao” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo). Bilang karagdagan, sinasabi sa “Pagbabahagi at Pangangaral tungkol sa Pagpasok sa Buhay”: “Ang kakanyahan at kalikasan ni Satanas ay pagkakanulo. Nagkanulo ito sa Diyos mula sa simula pa lamang, at pagkatapos na ipagkanulo ang Diyos dinaya, nilinlang, inimpluwensiyahan, at pinigil ang mga tao sa mundo na ginawa ng Diyos, sinusubukang tumayo na ang Diyos bilang kapantay at nagtatag ng isang hiwalay na kaharian. … Nakita ninyo, hindi ba’t ang kalikasan ni Satanas ang nagkanulo sa Diyos? Mula sa lahat ng ginawa ni Satanas sa sangkatauhan, nakikita natin nang malinaw na si Satanas ay totoong demonyo na lumalaban sa Diyos at na ang kalikasan ni Satanas ay siyang nagkakanulo sa Diyos. Ang lahat ng ito ay ganap” (“Paano Makamit ang Kaalaman sa Iyong Sariling Tiwaling Diwa” sa Pagbabahagi at Pangangaral tungkol sa Pagpasok sa Buhay I). Sa pagninilay ng mga salitang ito, wala akong magawa kundi manginig nang may takot. Nakita ko na ang aking naging buhay ay ganap na nasa imahe ni Satanas, at ako ang tunay na sagisag ni Satanas—mayabang at mapagmataas, at talagang hindi sumasamba sa Diyos. Itinaas ako ng Diyos upang tuparin ang aking tungkulin sa simbahan, upang madala ko ang kapatiran sa harap ng Diyos nang may takot sa Kanya sa aking puso, at upang magkaroon ang mga tao ng lugar para sa Diyos sa kanilang mga puso, pati na rin ang matakot at sumunod sa Diyos. Ngunit sa harap ng pagpupuri ng Diyos, hindi ako naging mapagbigay sa mga layunin ng Diyos sa pagtupad sa aking tungkulin, at walang nadamang pasanin upang tulungan ang kapatiran na makamit ang pagpasok sa buhay. Sa halip, palagi kong nais na bigyang-pansin ng mga tao at pakinggan ako, at alang-alang sa aking sariling mga hangarin, lagi kong sinubukan na itayo ang aking sarili saan man ako magpunta. Nanibugho rin ako sa kabutihan at nainggit sa makapangyarihan, matigas ang kalooban na nakipagkumpitensiya sa iba para sa higit na kahusayan. Mula sa labas, nakikipagkumpitensiya ako sa mga tao, ngunit ang totoo nakikipaglaban ako sa Diyos at nakikipagpunyagi sa Diyos para sa katayuan at kapangyarihan. Ito ay isang bagay na labis na nakakasira sa disposisyon ng Diyos at ang pag-uugali na dapat parusahan ng Diyos! Gayunman, hindi nakitungo ang Diyos sa akin ayon sa aking ginawa. Hinatulan at kinastigo, pinarusahan at dinisiplina lamang Niya ako, at pinagkaitan ng katayuan upang makapagnilay sa aking sarili at magsisi. Nakita ko na ang pagmamahal ng Diyos para sa akin ay napakalalim at napakadakila! Wala akong magawa kundi makaramdam ng panghihinayang at sisihin ang sarili sa kalooban, at saka kapootan na ang aking katiwalian ay napakalalim. Sumunod ako sa Diyos ngunit hindi sinikap na matamo ang katotohanan, at sa halip ay walang taros na nagpakahirap para sa katayuan at karangalan. Talagang nabigo ako na mamuhay sa pag-ibig at kaligtasan ng Diyos. Sa mas maraming pagsisiyasat ko, mas malinaw na nakikita ko na ang mga salawikain na isinabuhay ko, tulad ng “Nabubuhay ang puno sa balakbak nito; nabubuhay ang tao sa kanyang mukha,” at “Ang ligaw na gansa ay nag-iiwan ng tinig; ang tao ay nag-iiwan ng reputasyon,” ay mga kasinungalingan na ginamit ni Satanas upang sirain at saktan ang sangkatauhan. Napagtanto ko na ginamit ni Satanas ang mga bagay na ito upang maparalisa ang mga kaluluwa ng mga tao, pasamain ang kanilang mga isipan, at gawin silang bumuo ng mga maling pananaw sa buhay, ginagawa silang magsikap nang masaklap upang sikaping matamo ang mga walang kabuluhang bagay tulad ng katayuan, katanyagan, tagumpay at karangalan, at sa huli ay lumihis at ipinagkanulo ang Diyos, upang silang lahat ay maaaring sumunod sa mga kamalian nito at magtrabaho para dito at mapahamak at saktan nito sa kalooban. Isa ako sa mga taong bumuo ng maling pananaw sa buhay batay sa mga kasinungalingan ni Satanas, na naging mapagmataas, mayabang, mapamintas at walang lugar ang Diyos sa aking puso. Nabuhay ako sa katiwalian at itinuring ang Diyos bilang kaaway. Ngayon, hindi na ako dapat lumaban sa Diyos habang tinatamasa ang Kanyang awa. Dapat kong ganap na mapabuti ang aking sarili, lubusang talikuran si Satanas, ganap na ibigay ang aking puso sa Diyos, at mabuhay na katulad ng isang tunay na tao upang aliwin ang puso ng Diyos. Pagkatapos nito, hinanap ko kung paano ipagpatuloy ang aking landas sa hinaharap, at kung paano sikaping matamo ang katotohanan upang masiyahan ang kalooban ng Diyos. Salamat sa Diyos para sa muling paggabay sa akin. Nakita ko ang mga salita ng Diyos: “Sa ngayon, kahit na hindi ka isang manggagawa, dapat mong makayang gampanan ang tungkulin ng isang nilalang ng Diyos, at hanapin na magpasakop sa lahat ng mga pagsasaayos ng Diyos. Dapat ay makaya mong sundin ang anumang sinasabi ng Diyos, at maranasan ang lahat ng anyo ng mga kapighatian at pagpipino, at kahit na ikaw ay mahina, sa iyong puso ay dapat mo pa ring makayang mahalin ang Diyos. Sila na nanánagót para sa kanilang sariling buhay ay malugod na ginagampanan ang tungkulin ng isang nilalang ng Diyos, at ang pananaw ng ganoong mga tao tungo sa paghahabol ay siyang tama. Ang mga ito ang mga taong kailangan ng Diyos. ... Bilang isang nilalang ng Diyos, dapat hanapin ng tao na gampanan ang tungkulin ng isang nilalang ng Diyos, at hanapin na mahalin ang Diyos nang walang ibang mga pinipili, dahil ang Diyos ay karapat-dapat sa pag-ibig ng tao. Yaong mga naghahanap na magmahal sa Diyos ay hindi dapat maghanap ng kahit anong personal na mga pakinabang o niyaong kanilang personal na inaasam; ito ay ang pinakatamang paraan ng paghahabol” (“Ang Tagumpay o Pagkabigo ay Depende sa Daan na Tinatahak ng Tao” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Tulad ng isang parola, niliwanagan ng mga salita ng Diyos ang aking puso, na itinuturo sa akin ang landas na dapat kong tahakin. Inaasahan ng Diyos na ang mga tao, hindi alintana kung may katayuan sila at kung anong mga kapaligiran ang nangyari sa kanila, ay maaaring gawin ang kanilang buong kakayahan upang pagsikapang matamo ang katotohanan, at maaaring sundin ang pagsasaayos at kaayusan ng Diyos at hangarin na mahalin at mapalugod ang Diyos. Ito ang pinakatamang paraan ng pagsisikap pati na rin ang tamang landas ng buhay na dapat tahakin ng nilikha. Kaya binago ko ang aking isip sa harapan ng Diyos: O Diyos, salamat sa pagpapakita sa akin ng tamang landas ng buhay. Ang aking katayuan sa nakaraan ay dahil sa Iyong kabanalan. Dahil din sa Iyong kabanalan ang kawalan ng katayuan ngayon. Ako ay isang maliit na nilikha lamang. Mula ngayon, hinahangad kong sikaping matamo ang katotohanan at sundin ang lahat ng Iyong mga kaayusan.

Pagkatapos noon, mabilis na bumalik sa normal ang aking sitwasyon sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga salita ng Diyos at pamumuhay sa buhay ng iglesia. Muling inayos ng iglesia ang angkop na tungkulin para sa akin. Gayundin, tumuon ako sa pagsisikap na matamo ang katotohanan sa pagtupad ng aking tungkulin, sa tuwing may anumang nangyari hinahanap ko ang layunin ng Diyos, sinusubukang kilalanin ang aking sarili, at hinahanap ang mga nararapat na salita ng Diyos upang malutas ito. Kapag nahaharap sa mga bagay na sangkot ang karangalan at katayuan, kahit na ako ay may ilang saloobin sa aking isip, sa pamamagitan ng panalangin at salita ng Diyos hinahanap ko ang katotohanan at tinatalikuran ang aking sarili, at unti-unti nakakaya kong hindi maging kontrolado ng mga bagay na ito at nagagawa ko ang aking tungkulin nang may kapayapaan ng isip. Nang makita ko ang ibang kapatiran na hindi naniniwala sa Diyos hangga’t ipinagkatiwala sa akin ang mga komisyon, nakakaya ko na, sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan, maunawaan na itinalaga ng Diyos ang tungkuling tinutupad ng isang tao, at nararapat kong sundin ang mga kaayusan ng Diyos. Bilang resulta, nagagawa ko itong isaalang-alang sa tamang paraan. Nang nakipag-ugnayan ang kapatiran at inilantad ang aking kalikasan at kakanyahan, kahit na nadama ko na nawalan ako ng kahihiyan, nagawa kong maging masunurin sa pamamagitan ng panalangin. Ito ay dahil nangyari sa akin ang pag-ibig ng Diyos, at lubha itong nakabuti sa pagbabago ng aking disposisyon sa buhay. Noon, masyado akong nakatuon sa aking karangalan at hindi handang maging bukas sa sinuman, sa takot na hamakin ako ng iba. Ngayon, nagsasanay akong maging isang tapat na tao ayon sa mga iniuutos ng Diyos, at kung mayroon akong anumang problema ako ay nagsasabi sa kapatiran, na lalong nagpapaginhawa at nagpapasaya sa kalaliman ng aking diwa. Nakikita ang mga pagbabagong ito sa akin, wala akong magawa kundi pasalamatan at purihin ang Diyos, dahil ang mga pagbabagong ito ay dulot sa akin ng gawaing pagkastigo at paghatol ng Diyos ng mga huling araw.

Sinunod ko na ngayon ang Makapangyarihang Diyos sa loob ng ilang taon. Inaalala ang dati, ang mga lason ni Satanas ang sumira sa aking diwa. Nanirahan ako sa ilalim ng sakop ni Satanas at winasak at nilinlang nito nang maraming taon. Hindi ko alam ang halaga at kahulugan ng buhay. Hindi ko makita ang liwanag, ni hindi ko mahanap ang totoong kaligayahan at galak. Lumubog ako sa kalaliman ng paghihirap at hindi ako makalaya. Ngayon, sa pamamagitan ng paulit-ulit na pagkastigo at paghatol ng Diyos, nagawa kong alisin ang pinsala ni Satanas at nakamit ang kaginhawahan at kalayaan. Nabawi ko ang aking konsensiya at katuwiran, at mayroon din akong tamang target na sisikaping matamo, sinusundan ang Diyos patungo sa maliwanag at tamang landas ng buhay. Sa pamamagitan ng pagkastigo at paghatol ng Diyos, talagang naranasan ko ang walang pag-iimbot at taos-pusong pag-ibig Niya, at tinamasa ang pagpapala at natanggap ang pag-ibig na hindi matatamasa ng mundo ng tao. Tanging ang Diyos lamang ang makapagliligtas sa tao mula sa dagat ng paghihirap ni Satanas, at tanging ang pagkastigo at paghatol lamang ng Diyos ang makapaglilinis sa sangkatauhan mula sa mga makademonyong lason sa kanilang kalooban at ang makapagsasabuhay sa kanila nang may pagkakahawig sa isang tunay na tao at tatahakin ang tamang landas ng buhay. Ang pagkastigo at paghatol ng Diyos ay ang liwanag. Ito ang pinakadakilang biyaya, ang pinakamahusay na proteksiyon, at ang pinakamahalagang yaman ng buhay na ibinigay ng Diyos sa tao. Tulad ng sinasabi ng mga salita ng Makapangyarihang Diyos: “… pagkastigo at paghatol ng Diyos ang pinakamabuting pag-iingat sa tao at pinakadakilang biyaya. Tanging sa pamamagitan lamang ng pagkastigo at paghatol ng Diyos magigising ang tao, at kapopootan ang laman, at kapopootan si Satanas. Ang mahigpit na pagdisiplina ng Diyos ay nagpapalaya sa tao mula sa impluwensya ni Satanas, siya’y pinalalaya nito mula sa kanyang sariling makitid na mundo, at hinahayaan siyang mamuhay sa liwanag ng presensya ng Diyos. Wala nang higit na mabuting pagliligtas kundi ang pagkastigo at paghatol!” (“Ang mga Karanasan ni Pedro: Ang Kanyang Kaalaman sa Pagkastigo at Paghatol” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Pasalamatan ang pagkastigo at paghatol ng Diyos para sa pagliligtas sa akin at pagpapahintulot sa akin na maisilang muli! Sa aking hinaharap na landas ng paniniwala sa Diyos, hindi ako maglalaan ng pagsisikap upang hanapin ang katotohanan, tanggapin ang marami pang pagkastigo at paghatol ng Diyos, at lubusang puksain ang mga lason ni Satanas upang makamit ang pagdalisay, makamit ang tunay na kaalaman sa Diyos, at maging isang tao na tunay na nagmamahal sa Diyos. Ang lahat ng kaluwalhatian ay sa Diyos. Amen!